Błoński przekorny

Poszedłem na lep nazwiska autora i jego diariusza. Tymczasem, gdy otworzyłem gruby tom, wydany – a jakże - nakładem krakowskiego Znaku, szybko okazało się, że oto brnę przez strony na przekór własnemu zainteresowaniu.

Dałem się najpierw wciągnąć lekturze pasjonujących wywiadów Jana Błońskiego z dawnego „Przekroju”. Rozmowy z takimi osobowościami jak Tuwim, Staff, Iwaszkiewicz czy Słonimski niby mimochodem oddają niezwykłą atmosferę dziennikarskich spotkań z wybitnymi przedstawicielami rodzimej literatury. Teksty zachowały w sobie cząstkę ducha rozmówców, zbliżając dzisiejszego ich czytelnika do postaci kojarzących się z zamierzchłą przeszłością i znanych wcześniej z encyklopedii, szkolnych podręczników czy prywatnych lektur, które tak czy siak z reguły pozostawały w oderwaniu od twórcy, skoro Tuwim i Staff „nie piszą” już od ponad półwiecza, a Słonimski i Iwaszkiewicz od trzech dekad…  Nie można tu nie dodać, że wśród rozmówców Jana Błońskiego byli ponadto jeszcze m,in, Piotr Skrzynecki i… Eugene Ionesco.



Zacząłem zatem czytać książkę od środka, a dalej, już w konsekwencji, po rozmowach Błońskiego, przyszła kolej na rozmowy z Błońskim. I tutaj – cała gama analiz, wspomnień, anegdot. Dużo o Gombrowiczu, Miłoszu, Mrożku, Gałczyńskim, Wyce…

I dopiero na finał – diariusz, od którego lektura miała się rozpoczynać. Tak mi się prze(d)stawił przekorny Jan Błoński, odkrywając również zupełnie nieznane dotąd fakty z własnej biografii.

Odkładam przeczytany egzemplarz z poczuciem pożytecznej lektury, której nieoczekiwana zamiana miejsc poszczególnych części nadspodziewanie pomogła. Dla mnie to dziennik profesora jest dopełnieniem reszty, a nie odwrotnie.